หน่วยที่ 1 ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับการสื่อสารเพื่อการพัฒนา
แนวคิด
1.ผลึกความคิดทางภาษาและการสื่อสารหมายถึงความเข้าใจโดยรวบยอดในแง่มุมต่างๆที่เป็นสาระสำคัญของภาษาและการสื่อสารซึ่งสัมพันธ์เป็นหนึ่งเดียวกัน คสามเข้าใจนี้จะขยายต่อไปโดยลำดับดุจผลึกที่ค่อยๆทวีขนาดตามธรรมชาติ
2.ความสามารถในการสื่อสารเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้มนุษย์มีสัมพันธภาพต่อกัน
3.การสื่อสารของมนุษย์มีเป้าหมายขั้นสุดท้ายเพื่อให้มนุษย์ได้กำหนดรู้ร่วมกัน
4.การจะเข้าใจธรรมชาติการสื่อสารของมนุษย์ได้อย่างแท้จริง ต้องอาศัยความเข้าใจในลักษณะของสื่อสาร และบริบทของการสื่อสารได้ชัดเจนเสียก่อน
5.ผู้ส่งสารและผุ้รับสารจำเป็นต้องพัฒนาคุณสมบัติของตนให้ได้ระดับสูงพอ เพื่อจะได้มีบทบาทร่วมกันในการทำให้การสื่อสารสัมฤทธิ์ผลอย่างแท้จริง
6.ภาษาที่มนุษย์ใช้ในการสื่อสารมีลักษณะลดหลั่นกันหลายระดับ
7.ระดับภาษาเพื่อการสื่อสารที่ควรพิจารณาเป็นพิเศษคือระดับความเป็นนามธรรม ระดับลีลาการใช้ในโอกาสและสถานการณ์ต่างๆและระดับความยากง่าย
1.1 ผลึกความคิดทางภาษาและการสื่อสาร
หน้าที่สำคัญของภาษาและการสื่อสารเป็นไปเพื่อประโยชน์แก่การดำรงอยู่และการพัฒนาของมนุษย์
สรุปหน้าที่สำคัญของภาษาได้4ประการคือ
-ภาษาพาสาร พาให้ไปถึงกันระหว่างคนกับคน
-ภาษารวบกาลเวลา พาให้คนเข้าถึงอดีตและอนาคตในขณะที่มีชีวิตอยู่ในปัจจุบัน
-ภาษาพัฒนาชีวิตให้คนต่างจากสัตว์โลกชนิดอื่นๆ
-ภาษาพาให้สมานฉันท์ ระหว่างคนที่ต่างเผ่าพันธ์ต่างวัฒนธรรม
1.2 มนุษย์กับการสื่อสาร
- สื่อเป็นเครื่องนำสารไปสู่กลุ่มผุ้รับสารเป้าหมาย อาจแยกเป็นประเภทสำคัญคือ สื่อสามัญ สื่อมนุษย์ สื่อเฉพาะกิจ และสื่ออิเล็กทรอนิกส์
- สารต้องอาศััยสื่อจึงจะทำให้มนุษย์รับรู้เรื่องราวอันมีความหมายได้
- สารอันเป็นข้อเท็จจริง ทรรสนะหรือความรู้สึกอย่างใดอย่างหนึ่งหรือผสมผสานกันก็ได้
- ภาษาในฐานะที่เป็นอาณัติสัญญาณชนิดหนึ่ง เป็นปัจจัยสำคัญยิ่งในการพาสานผ่านสื่อต่างชนิดไปสู่ผุ้รับสาร
- ผุ้ส่งสารและผุ้รับสารเป็นองค์ประกอบขั้นพื้นฐานของการสื่อสาร
- เจตนาที่แน่ชัด ความรู้ความเข้าใจเพียงพอ ความเข้าใจในสมรรถภาพของผุ้รับสารและการรู้จัใช้กลวิธีนำเสนอประกอบกัน เป็นคุณสมบัติที่ดีของผุ้ส่งสาร
- การเปิดรับสารอยูาเสมอ ความไหวรู้สึก ความสามารถในการบังคับความสนใจของตนประกอบกันเป็นคุณสมบัติที่ดีของผู้รับสาร
ประเภทของการสื่อสาร แบ่งเป็น 3 ประเภท คือ
-สารข้อเท็จจริง มีรายงานให้ทราบความจริงที่มีอยู่ในโลกทางกายภาพ
-สารข้อคิดเห็น เช่น ข้อคิดเห็นเชิงประเมินค่า เชิงแนะนำ ข้อสังเกต
-สารความรู้สึก เสียใจ ดีใจ ฯลฯ
การสื่อสาร หมายถึง การนำเรื่องราวต่างๆที่เป็นข้อเท็จจริง ข้อคิดเห็น หรือความรู้โดยอาศัยเครื่องนำไปโดยวิธีใดวิธีหนึ่ง ไปให้ถึงจุดหมายปลายทางจนทำให้เกิดการกำหนดรู้ ความหมายแห่งเรื่องราวนั้นร่วมกัน
อาณัติสัญญาณ เป็นคำรวม ครอบคลุมถึงกิริยา อาการ เครื่องหมายสัญลักษณ์ แสงสี กลิ่น และสิ่งอื่นๆอีกนานาชนิด
บริบทของการสื่อสาร
บริบท = สิ่งที่อยุ่แวดล้อม หรือ กำกับอยู่โดยรอบ และเป็นเครื่องช่วยให้เรากำหนดรู้ความหมายหรือเกิดความเข้าใจในสิ่งที่ถูกแวดล้อมอยู่นั้น มี 3 ประการคือ
- ความเป็นมา
- ภาวะแสดล้อมทางสังคมและวัฒนธรรม
- ภาวะแวดล้อมทางกายภาพ พวกป้ายโฆษณา
1.3 ระดับภาษา
- ความเข้าใจในเรื่องระดับภาษา จะช่วยให้การสื่อสารดำเนินไปราบรื่นและลดอุปสรรคการสื่อสารรให้น้อยลง
- ระดับความเป็นนามธรรมของภาษาพิจารณาได้หลายระดัับจากต่ำไปสูง
- นามธรรมระดับต่ำสุดจะใกล้ความเป็นรูปธรรม นามธรรมที่ยิ่งสูงมากยิ่งห่างไกลจากความเป็นรูปธรรมมากขึ้น
- ลีลาการใช้ภาษาเพื่อการสื่อสาร อาจจะแบ่งออกไ้ด้เป็นระดับต่างๆได้หลายทางด้วยกัน ขึ้นอยุ่กับวิธีพิจารณาในแง่ต่างๆกัน
- การใช้ภาษาผิดระดับลีลา จะเป็นอุปสรรคต่อการสื่อสารเป็นอย่างมาก
- สารอย่างเดียวกันอาจสื่อออกไปโดยใช้ภาษาต่างลีลากันได้
- ระดับความยากง่ายของภาษาาขึ้นอยุ่กับการประเมินค่าของผุ้รับสารเป็นสำคัญ
- สารอย่างเดียวกันอาจใช้ภาษาให้ต่างระดับความยากง่ายได้
ระดับลีลาการใช้ภาษา
นักวิชาการซิเซโร บอกว่า มี 3 ระดับคือ ลีลาเรียบง่าย ลีลาปานกลาง และลีลาสูงส่ง พวกคำสดุดี ปณิธาน
ปัจจุบันนักภษษาศาสตร์มักแบ่งระดับลีลาการใช้ภาษา ออกเป็น5ระดับคือ
- ลีลาวรรณศิลป์ พวกร้อยกรอง (คงแก่เรียน)
-ลีลาเชิงวรรณศฺลป์ พวกร้อยแก้ว (ขัดเกลาแล้ว)
-ลีลามาตรฐานพูด
-ลีลาภาษาระดับต่ำลง
-ลีลาปากตลาด
มาติน จูส บอกว่ามี 5 ระดับคือ ระดับเยื่อกเย็น ลีลาทางการ ลีลาปรึกษาหารือ ลีลาลำลอง ลีลาคุ้นเคย
ระดับความยากง่ายของภาษา ขึ้นอยู่กับ
- ศัพท์และสำนวนที่ใช้ คุ้นเคยรึป่าว
-การเรียงคำในประโยค ยอกย้อนเกินไปไหม
-ภาษาที่ใช้เชื่อโยง ความตอเนื่องของเนื้อความ
-ภาษาที่ใช้เห็นภาพชัดหรือไม่
-ถ้ามุ่งเหตุผล บ่งชี้เหตุ และผลชัดเจนหรือไม่
-ช่วยทิ้งระยะพักสมองบ้าง
-มีวัจนภาษา เสริม ซ้ำ ย้ำ เน้น
ผลที่กำหนดระดับความยากง่าย
90-100 = ง่ายมาก พวกนิทานตลก
80-90 = ง่าย พวกเรื่องอ่านเบาสมอง
70-80 = ค่อนข้างง่าย นวนิยาย
60-70 = มาตรฐาน สารคดี
50-60 = ค่อนข้างยาก วารสาร
30-50 = ยาก เชิงวิชาการ
0-30 = ยากมาก วารสารวิทยาศาสตร์และวิชาชีพ
จบละ อ่านถ้าขยันพรุ่งนี้จะอ่านต่อ อิอิอิ ห๊าวววววง่วงๆๆๆ
แก้ไขล่าสุดโดย dj.soda เมื่อ Fri Oct 16, 2009 9:19 pm, ทั้งหมด 2 ครั้ง